Melancholia

Welkom bij deze club

De club der weemoed en nostalgie mijmert en droomt, verlangt naar verloren gegane harmonie en wijsheid . 

Geniet van de kunst en de poëzie, en droom en mijmer weg. 

Poëzie, kunst en muziek, de dingen die een mens nodig heeft om in deze samenleving te overleven.

Groeten vanwege calamandja. 

Weemoed doet het hart een beetje krimpen en toch is het niet helemaal een triest gevoel. Het verwijst immers naar iets moois, iets verrukkelijks zelfs. Alleen kunnen we er net niet bij of dreigt het ons al snel te ontglippen. Weemoed is als Shubert die van de ene maat op de andere verdriet naar vreugde voert en terug.

De hoge heuvel die ons wacht.
Amanda Gorman

------

Als het dag wordt vragen we ons af

wanneer zien we ooit licht in deze eindeloze nacht?

Elk verlies dat we dragen,

is een zee waar we door moeten waden

We trotseerden de buik van het beest

We leerden dat rust niet altijd staat voor vrede

En dat begrip, de waarde

van wat gerechtig is

Niet altijd recht-lijnig is

En toch voor we het goed beseffen

behoort de dageraad ons toe

Uiteindelijk zouden we erin slagen

Uiteindelijk overleefden we en zagen

een volk dat niet werd gekraakt

maar gewoon onaf is gebleven

We komen uit een land en een tijd

Waarin een mager zwart meisje

een kind van slaven dat door een alleenstaande moeder werd grootgebracht

ervan mag dromen president te worden

en zie, nu zegt ze haar tekst op voor zo’n president

Inderdaad ja we zijn lang niet volmaakt

lang niet ongerept

maar dat betekent niet dat we

naar een perfecte eenheid streven

Wel willen we bewust eenheid smeden

Een land vormen dat de cultuur, kleur, aard en levensbeschouwing

van elke mens respecteert

En dus richten we onze blik niet op wat ons scheidt

maar op wat vóór ons ligt

We dichten de kloof omdat de toekomst eerst komt

dus willen we eerst onze verschillen overwinnen

We leggen onze wapens neer

zodat we elkaar

kunnen omarmen

We wensen niemand kwaad toe, willen eendracht voor iedereen

Laat de hele wereld weten dat dit waar is:

Ook toen we verdriet hadden, bleven we groeien

Ook toen we pijn hadden, bleven we hopen

Ook toen we moe waren, bleven we volharden

Zegevierend blijven we voor altijd verbonden

Niet omdat we geen nederlaag meer zullen kennen

Maar omdat we geen verdeeldheid meer zullen zaaien

De Bijbel leert ons dat iedereen

onder zijn eigen wijnstok of vijgenboom moet zitten

Zodat niemand hem nog bang kan maken

Als we voldoen aan de eisen van onze tijd

Wordt de zege niet gebracht door het zwaard

Maar door alle bruggen die we hebben geslagen

Dan worden we naar de beloofde beemden gebracht

op de hoge heuvel die ons wacht

Een weinig moed kan volstaan

Want veel meer dan erfelijke trots kent de Amerikaan:

hij zet stappen in het verleden

om de geschiedenis daarna te helen

We overleefden een kracht die het volk trachtte te verdelen

en weigerde het met de wereld te delen

Die het land bedreigde en de democratie wou ondergraven

En daar bijna in was geslaagd

Maar al kun je de democratie tijdelijk ondergraven

nooit kun je haar voorgoed verslaan

Op die waarheid

op dat geloof vertrouwen we

Want terwijl wij onze ogen op de toekomst richten

richt de geschiedenis haar ogen op ons

De tijd van de gerechtige bevrijding is aangebroken

Toen hij begon waren we vol angst en vrees

We waren niet klaar de erfgenamen te zijn

van die schrikwekkende stonde

maar net daarin hebben we de kracht gevonden

om een nieuw hoofdstuk te schrijven

onszelf weer met een lach en hoop te verblijden

En waar we vroeger vroegen

Hoe kunnen we de ramp ooit overleven?

Zeggen we nu

Hoe zou de ramp ons kunnen overleven?

We keren niet terug naar wat was

maar lopen de toekomst tegemoet

Een land dat gekneusd is maar toch heel is gebleven

dat minzaam is maar moedig

vurig en vrij

We laten ons niet meer ompraten

en weigeren toe te geven aan intimidatie

want we weten dat de volgende generatie

de gevolgen moet dragen van onze apathie

Haar beproeving wordt door onze blunders voortgebracht

Maar één zaak staat vast:

Als we mededogen met macht vermengen

en macht met gerechtigheid

dan wordt liefde ons legaat

en ‘change’ het geboorterecht van onze kinderen

Laten we dus een beter land achterlaten

dan het land waarmee men ons heeft opgezadeld

Met elke ademtocht uit mijn met brons beslagen borst:

we vormen deze gewonde wereld om tot een wonderland en

We rijzen op uit de gouden heuvels van het westen,

we rijzen op uit het windige waaierige noordoosten,

waar onze voorvaderen hun revolutie begonnen

We rijzen op uit de met meren omzoomde steden van de Midwest

we rijzen op uit het zonovergoten zuiden

We bouwen weer op, verzoenen en helen

en op elke bekende plek in de natie en

in elke hoek van het land

staat ons prachtige volk op in al zijn diversiteit

ons veelgeplaagde prachtige volk

Als het dag wordt zeggen we de nacht vaarwel

vurig en zonder vrees

De nieuwe dageraad bloeit open nu wij hem bevrijden

Want het licht blijft altijd schijnen

Als je de moed maar hebt het te zien

Als je de moed maar hebt het te zijn

------

Vertaling door: Katelijne De Vuyst.

De originele Engelse tekst vindt u hier terug, alsook de video waar Gorman het gedicht voorbrengt tijdens de inauguratie van president Biden

ik weet nog moeder
vroeger
als ik de slaap niet vatten kon
omdat de regen aan de ramen ruiste
de avond door de kamer liep

dat jij kwam zitten
bij mij
en zacht een liedje zong
totdat de slaap begon 
te knagen aan mijn ogen

en dat heel traag een droom
uit klanken steeg
die ik nu nog kan horen
wanneer de regen ruist
en jij daar zit:
bij mij
zo vol van troost
over mij heen gebogen.

Pierre Van Laeken

stil gaat ze staan
haar hoofd omhoog
geheven naar de maan
beschenen door wit licht
roert het in haar
weemoed glimlacht op haar gezicht
maanlicht dringt naar binnen
in haar open hart
een wijze van beminnen
die zo de afstand overbruggen kan
gevangen in het maanlicht
in de armen van haar Man

Dante Rossetti schilderde zijn muse Jane Morris (meisjesnaam Jane Burden) verschillende malen tussen 1868 tot 1882; zoals in bovenstaand schilderij "The Blue Silk Dress", hier afgebeeld als "being herself", als "normale" vrouw, dus geen uitbeelding als een mythologische figuur. 

Er werd van Jane in 1865 een foto gemaakt, hieronder afgebeeld. Rossetti gebruikte de foto als inspiratiebron voor zijn schilderij. Het schilderij ziet er in elk geval mythologischer uit.

Hoe ongegrond
zijn wij elkaar

hoe ongelegen

en reken
reken maar dat tijd
ons uit elkaar drijft
ons verspreidt

ons zeer terdege
de mond
met wat voorbijgaat
snoert

ons opgeeft
ons verlaat.

         Jeanine Hoedemakers