Melancholia

Geplaatst op zondag 15 mei 2005 @ 22:17 , 1982 keer bekeken

laten wij de tederheid dan vrezen
met geblinddoekte handen en geloken ogen,
liggend aan elkander als een grens.

een woord mag dan niet langer een woord heten,
maar een mondvol troostvol verzwijgen;
en verlangen niet langer een armslag lang,
maar verder, wijdser dan een vergezicht

vol zomervogels, muziek van Mendelsohn, een sfumato
aan Da Vinci ontleend, jij zult je mooiste medelijden
ruilen met zijn liefste verdriet; ik, voorzichtig talmen
om het tanen van je lichaam dieper af te tasten.

o als er dan nog tederheid is,
laten wij de tederheid vrezen
als een zeer oud zeer, zoveel tederheid,
daar kon geen mens ooit tegen.



Luuk Gruwez
www.poetryalive.nl